http://www.encyclopaedia-germanica.org/de/index.php/Polen
[bearbeiten]Geschichte
Polen wurde im Verlauf seiner Geschichte mehrfach zum Spielball europäischer Mächte. Die Folge waren mehrfache Teilungen des Landes bis zu seiner vollständigen Auflösung. Wobei die größte Bedrohung Polens durch Rußland ausging. Während des Ersten Weltkrieges beschlossen die Kaiserreiche Deutschland und Österreich-Ungarn die Gründung eines dauerhaften polnischen Staates in festen Grenzen. 1916 wurde in den Grenzen des nach dem Wiener Kongreß festgelegten Kongresspolens das Königreich Polen durch das Deutsche Reich ausgerufen.
Nach 1918:
Durch die Siegermächte wurden in Osteuropa Grenzen nach Bevölkerungsmehrheiten vorgesehen. Federführend war dabei der britische Außenminister Lord George Nathaniel Curzon. Deutschland wurde gezwungen, die preußischen Provinzen Westpreußen und Posen ohne Volksabstimmung an Polen abzutreten. Unmittelbar danach verließen 200.000 Deutsche die damals Polen zugesprochene Gebiete. Gleichzeitig wurde durch die sogenannte Curzon-Linie die Ostgrenze Polens verbindlich festgelegt. In den östlich dieser Linie gelegenen Gebieten befand sich keine polnische Bevölkerungsmehrheit. Polen entwickelte zu dieser Zeit einen beispiellosen und aggressiven Nationalismus, der im Angriff auf die Sowjetunion 1920 gipfelte. In der Folgezeit richtete sich Polens Blick dann nach Westen. Tausende Deutsche wurden zu dieser Zeit durch Polen ermordet oder vertrieben.
Polen in seinen vom Wiener Kongreß festgelegten Grenzen Polnische Bevölkerungsmehrheiten um 1900
[bearbeiten]Grenzen
Entgegen den oft verbreiteten Angaben hat das Land keine 528 km lange Ostseeküste. Diese gesamte Ostseeküste ist Teil des deutschen Reichsgebietes. Polen hingegen ist bis heute in seinen Grenzen ein Binnenland. Die bis heute völkerrechtlich gültigen Grenzen Polens liegen weiterhin in den Grenzen Kongreßpolens, die im Zuge des Wiener Kongresses im Jahr 1815 klar definiert wurden. Auf Grundlage des sogenannten Versailler Vertrages wurde Polen im Jahre 1919 mit dem Ziel der Schwächung Deutschlands ein großer Teil Westpreußens und ganz Deutsch-Posen zugesprochen. Nach dem zweiten Weltkrieg wurden weitere große Teile Deutschlands durch Polen vorübergehend bis heute völkerrechtswidrig annektiert, so daß sich Polen im Norden bis zur Ostsee und im Westen bis zur Oder-Neiße-Linie ausdehnte und die ansässige deutsche Bevölkerrung vertrieben oder ermordet wurde. Die Ursache dafür lag auch in der vorgeblichen Vertreibung der polnischen Bevölkerung aus den Gebieten Ostpolens durch Rußland, der damaligen Sowjetunion. Damit ist die sogenannte Westverschiebung Polens gemeint. Diese Gebiete wurden jedoch im polnischen Angriffskrieg 1920 auf die Sowjetunion von Polen annektiert und im Frieden von Riga vom 18. März 1921 Polen zugesprochen. Die heutige Ostgrenze Polens ist demnach fast deckungsgleich mit der nach dem ersten Weltkrieg völkerrechtlich festgelegten Curzon-Linie.
Die derzeitigen westlichen und nördlichen "Grenzen" Polens sprechen allen völkerrechtlichen Gepflogenheiten Hohn und resultieren einzig aus dem polnischen Vertreibungsverbrechen an Deutschen nach dem Ende des Zweiten Weltkrieges.
In der vom polnischen Institut "Weststudium" publizierten „Kleinen Bibliothek der Westgebiete” [biblioteczka ziem zachodnich] wurde der Krieg bereits 1942 dargestellt [...] als „Krieg um die politische Größe Polens. Polnisches Kriegsziel ist eine Ostseeküste von Klajpeda (Memel) nach Stettin und eine Grenze an der Oder [...]”. Die neue polnische "Westgrenze" sollte wenn nötig auch ohne internationales Mandat erzwungen werden. In einem 1943 erstellten Memorandum wurde die Schaffung vollendeter Tatsachen nach dem Krieg noch vor einer Friedenskonferenz gefordert, um so die Möglichkeit der Durchführung von Volksabstimmungen auszuschließen. Zu diesem Zeitpunkt wurde demnach die vollständige völkerrechtswidrige Vertreibung der deutschen Bevölkerung als unabdingbare Voraussetzung einer erfolgreichen Errichtung einer neuen polnischen "Westgrenze" angesehen.
Von großer Bedeutung war schließlich eine Gemeinschaftsarbeit „Über das linke Oderufer“. Sie stellt den Versuch dar, zu belegen, dass die neue polnische Westgrenze auch das linke Oderufer und damit auch Städte wie Görlitz und Frankfurt miteinschließen müsse. (Westrundschau Zygmunt Wojciechowski u.a. „O lewy brzeg srodkowej i dolnej Odry [Über das linke Ufer der mittleren und unteren Oder].“ Przeglad Zachodni 1 (1945), 2/3: 61-87)
In Stettin wurde die Vertreibung noch im Jahre 1946 fortgesetzt, um diese deutsche Stadt ebenfalls völkerrechtswidrig in polnischen Besitz zu nehmen.
Grenzen
Entgegen den oft verbreiteten Angaben hat das Land keine 528 km lange Ostseeküste. Diese gesamte Ostseeküste ist Teil des deutschen Reichsgebietes. Polen hingegen ist bis heute in seinen Grenzen ein Binnenland. Die bis heute völkerrechtlich gültigen Grenzen Polens liegen weiterhin in den Grenzen Kongreßpolens, die im Zuge des Wiener Kongresses im Jahr 1815 klar definiert wurden.
Auf Grundlage des sogenannten Versailler Vertrages wurde Polen im Jahre 1919 mit dem Ziel der Schwächung Deutschlands ein großer Teil Westpreußens und ganz Deutsch-Posen zugesprochen. Nach dem zweiten Weltkrieg wurden weitere große Teile Deutschlands durch Polen vorübergehend bis heute völkerrechtswidrig annektiert, so daß sich Polen im Norden bis zur Ostsee und im Westen bis zur Oder-Neiße-Linie ausdehnte und die ansässige deutsche Bevölkerrung vertrieben oder ermordet wurde. Die Ursache dafür lag auch in der vorgeblichen Vertreibung der polnischen Bevölkerung aus den Gebieten Ostpolens durch Rußland, der damaligen Sowjetunion.
Damit ist die sogenannte Westverschiebung Polens gemeint. Diese Gebiete wurden jedoch im polnischen Angriffskrieg 1920 auf die Sowjetunion von Polen annektiert und im Frieden von Riga vom 18. März 1921 Polen zugesprochen.
Die heutige Ostgrenze Polens ist demnach fast deckungsgleich mit der nach dem ersten Weltkrieg völkerrechtlich festgelegten Curzon-Linie. Die derzeitigen westlichen und nördlichen “Grenzen” Polens sprechen allen völkerrechtlichen Gepflogenheiten Hohn und resultieren einzig aus dem polnischen Vertreibungsverbrechen an Deutschen nach dem Ende des Zweiten Weltkrieges.
In der vom polnischen Institut “Weststudium” publizierten „Kleinen Bibliothek der Westgebiete” [biblioteczka ziem zachodnich wurde der Krieg bereits 1942 dargestellt [...] als „Krieg um die politische Größe Polens. Polnisches Kriegsziel ist eine Ostseeküste von Klajpeda (Memel) nach Stettin und eine Grenze an der Oder [...]”. Die neue polnische “Westgrenze” sollte wenn nötig auch ohne internationales Mandat erzwungen werden. In einem 1943 erstellten Memorandum wurde die Schaffung vollendeter Tatsachen nach dem Krieg noch vor einer Friedenskonferenz gefordert, um so die Möglichkeit der Durchführung von Volksabstimmungen auszuschließen. Zu diesem Zeitpunkt wurde demnach die vollständige völkerrechtswidrige Vertreibung der deutschen Bevölkerung als unabdingbare Voraussetzung einer erfolgreichen Errichtung einer neuen polnischen “Westgrenze” angesehen.
Von großer Bedeutung war schließlich eine Gemeinschaftsarbeit „Über das linke Oderufer“. Sie stellt den Versuch dar, zu belegen, dass die neue polnische Westgrenze auch das linke Oderufer und damit auch Städte wie Görlitz und Frankfurt miteinschließen müsse. (Westrundschau Zygmunt Wojciechowski u.a. „O lewy brzeg srodkowej i dolnej Odry [Über das linke Ufer der mittleren und unteren Oder].“ Przeglad Zachodni 1 (1945), 2/3: 61-87) In Stettin wurde die Vertreibung noch im Jahre 1946 fortgesetzt, um diese deutsche Stadt ebenfalls völkerrechtswidrig in polnischen Besitz zu nehmen.
Granice
Wbrew często rozpowszechnianym danym, kraj ten nie posiada 528 km wybrzeża Morza Bałtyckiego. Cały teren tego wybrzeża jest częścią terenów niemieckiej Rzeszy. Granice Polski leżą natomiast wewnątrz lądu. Granice Polski uznane do dziś przez prawo międzynarodowe leżą w dalszym ciągu w obrębie granic Polski Kongresowej, które zdefiniowane zostały jasno w czasie Kongresu Wiedeńskiego w roku 1815.
W celu osłabienia Niemiec w 1919r na mocy tak zwanego Traktatu Wersalskiego przyznano Polsce większą część Prus Zachodnich i całkowicie niemiecki Poznań. Dalsze, duże części Niemiec zostały przez Polskę zaanektowane – przejściowo i w zgodzie z prawem międzynarodowym, po Drugiej Wojnie Swiatowej. Tym sposobem Polska rozciągnęła się na północy aż po Morze Bałtyckie, a na zachodzie po linię Odry i Nysy, a pozostający tam niemieccy mieszkańcy zostali wymordowani lub wypędzeni. Powód do tego miał leżeć w rzekomym wypędzeniu polskich mieszkańców z terenów wschodniej Polski przez Rosję, wówczas Związek Sowiecki.
Tym tłumaczy się tak zwane “Zachodnie Przesunięcie Polski”. Tereny tamte zostały jednak zaanektowane przez Polskę atakiem na Związek Sowiecki w roku 1920 i przyobiecane Polsce Pokojem Ryskim z 18 marca 1921.
Zatem dzisiejsza,wschodnia granica Polski, prawie dokładnie przystaje tam, gdzie po I wojnie światowej ustalono prawem międzynarodowym linię Curzona. Obecne zachodnie i północne “granice” Polski urągają wszystkim zwyczajom prawa międzynarodowego i wynikają jedynie z polskich zbrodni na Niemcach po II Wojnie Swiatowej.
W publikacji wydanej przez polski Instytut Studiów Zachodnich “Biblioteczka ziem zachodnich” wojna została już w 1942 r przedstawiona jako “wojna o politycznie Wielką Polskę. Polskim celem wojennym jest wybrzeże Morza Bałtyckiego od Kłajpedy po Szczecin i granica na Odrze. Nowa zachodnia granica Polski powinna, zostać jeśli to konieczne, także wymuszona bez międzynarodowego mandatu”. W wystawionym w 1943 r memorandum, jeszcze przed konferencją pokojową domagano się tworzenia po wojnie faktów dokonanych. Celem tego było wyeliminowanie możliwości przeprowadzania narodowych referendów. Do tego momentu więc, wypędzenia ludności niemieckiej, przeprowadzane całkowite sprzecznie z międzynarodowym prawem, uznawane były jako niepodważalny warunek wytyczenia nowej polskiej granicy zachodniej.
Duże znaczenia miała ostatecznie praca zbiorowa “O lewym brzegu Odry”. Jest ona próbą udowodnienia, że nowa, polska granica zachodnia musi także obejmować lewy brzeg rzeki, a wraz z nim takie miasta jak Zgorzelec (Görlitz ) i Frankfurt. Westrundschau Zygmunt Wojciechowski u.a. „O lewy brzeg środkowej i dolnej Odry [Über das linke Ufer der mittleren und unteren Oder].“ Przegląd Zachodni 1 (1945), 2/3: 61-87). W Szczecinie wypędzenia przeprowadzano w dalszym ciągu jeszcze w 1946 r ,po to by w sposób równie sprzeczny z międzynarodowym prawem, wziąć to niemieckie miasto w polskie posiadanie.
-------------------------------------------------------------------------------------
LIST GENERALA SLAWOMIRA PETELICKIEGO DO PREMIERA POLSKI DONALDA TUSKA
List wysłany przez gen. Sławomira Petelickiego do premiera Donalda Tuska w związku z katastrofą Tu-154M w Smoleńsku.
Warszawa 19 kwietnia 2010
LIST OTWARTY
DO PREMIERA DONALDA TUSKA
Panie Premierze!
Zakończyła się Żałoba Narodowa po największej Tragedii w historii powojennej Polski. W wyniku karygodnych zaniedbań, niekompetencji i arogancji staliśmy się jedynym na świecie krajem, który w jednym momencie stracił całe Dowództwo Wojska, ze Zwierzchnikiem Sił Zbrojnych Prezydentem Rzeczpospolitej Polskiej na czele. Apeluję do Pana o podjęcie radykalnych kroków mających na celu ratowanie Polskich Sił Zbrojnych i systemu antykryzysowego Państwa.W trybie pilnym należy:
1. Rozwiązać Wojskową Prokuraturę i powierzyć prowadzone przez nią sprawy Prokuraturze Cywilnej. Będzie to zgodne z wcześniejszymi wnioskami Prawa i Sprawiedliwości popartymi przez Platformę Obywatelską, których orędownikami byli między innymi Świętej Pamięci Poseł Zbigniew Wassermann i Generał Franciszek Gągor.
2. Ustanowić pełnomocnika Rządu d/s ratowania naszych Sił Zbrojnych i powołać na to stanowisko generała dywizji Waldemara Skrzypczaka (byłego dowódcę Wojsk Lądowych, który miał odwagę głośno mówić o zaniedbaniach w MON), cieszącego się ogromnym autorytetem w Wojsku Polskim.
3. Odwołać Ministra Obrony Narodowej i do czasu wybrania Prezydenta powierzyć kierowanie Resortem przewodniczącemu Ko-misji Obrony Senatu Maciejowi Grubskiemu z Platformy Obywatelskiej, który broniąc żołnierzy z Nangar Khel wykazał się zaangażowaniem i dobrą znajomością problematyki wojskowej. Ministerstwem Obrony może skutecznie kierować tylko osoba nie związana z panującymi tam od lat „betonowymi układami".
4. Przywrócić na stanowisko Szefa Rządowego Centrum Antykryzysowego doktora Przemysława Gułę.
Ponad rok temu w obecności byłego wiceprezesa Narodowego Banku Polskiego, profesora Krzysztofa Rybińskiego, przekazałem ministrowi Michałowi Boniemu notatkę na temat karygodnych zaniedbań w Ministerstwie Obrony Narodowej. Zdecydowałem się na to, gdyż Bogdan Klich wysłuchiwał moich rad popartych ekspertyzami specjalistów polskich i amerykańskich, a następnie postępował wbrew logice!
Wszyscy Polacy widzieli tragiczną katastrofę wojskowego samo-lotu CASA C-295M, w której zginęło dwudziestu znakomitych lotników. Tłumaczyłem Ministrowi Klichowi, dlaczego tak się stało, prezentując mu procedury NATO. Minister zapewniał, że wyciągnie z tego wnioski. Nie wyciągnął! Nastąpiła katastrofa wojskowego samolotu BRYZA, w której zginęła cała załoga. Była jeszcze katastrofa wojskowego śmigłowca Mi-24. Pytałem publicznie B. Klicha, ilu jeszcze dzielnych żołnierzy musi zginąć, żeby zaczął konieczne reformy w Wojsku? W sierpniu 2009 roku bohaterską śmiercią zginał kapitan Daniel Ambroziński, którego patrol w Afganistanie Talibowie ostrzeliwali przez sześć godzin, a nasze Lotnictwo nie mogło tam dole-cieć, bo miało za słabe silniki (MI24). Co więcej, jak już doleciało – było nieuzbrojone (Mi-17). Minister Klich zapewniał wtedy publicznie, że w trybie nadzwyczajnym dostarczy do Afganistanu odpowiedni sprzęt. Nie zrealizował tych obietnic, za to wodował uroczyście kadłub Korwety Gawron (który kosztował ponad mi-liard sto milionów złotych), komunikując zdumionym uczestnikom uroczystości, że na tym kończy się program budowy tak potrzebnego Marynarce Wojennej okrętu, gdyż nie ma środków na jego dokończenie.
W ubiegłym roku Bogdan Klich mówił, że robi coś, co nikomu dotąd się nie udało – leasinguje od LOT-u nowoczesne samoloty dla VIP, w miejsce awaryjnego sprzętu z poprzedniej epoki. Teraz twierdzi, że to się nie udało, bo przeszkadzali posłowie.
Gdy Bogdan Klich leciał dwukrotnie do Afganistanu, w niepotrzebną PR-owską podróż, wyleasingował dla siebie Boeinga Rumuńskich Linii Lotniczych za 150 tys. zł. Dodać należy, że za boeingiem leciał wojskowy samolot CASA, który dla Ministra Klicha była za mało wygodny. Dlaczego Minister Obrony Narodowej nie zdecydował się na leasing nowoczesnego samolotu dla tak ważnej delegacji państwowej, do składu której zatwierdził podsekretarza stanu w MON, szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego i dowódców wszystkich rodzajów wojsk. Jak można było umieścić kluczowe dla bezpieczeństwa Państwa osoby w jednym samolocie z poprzedniej epoki i wysłać ten samolot w czasie mgły na polowe lotnisko, bez wyznaczenia z góry zapasowego wariantu lądowania i scenariusza pozwalającego na przesuniecie terminu uroczystości.
Tłumaczyłem B. Klichowi kilkakrotnie, co to jest nowoczesne zarządzanie ryzykiem, którego od 1990 roku uczyli nas Amerykanie. Przekonywałem, że nowoczesne samoloty pasażerskie są niezbędne nie tylko do przewozu VIP, ale dla ratowania Obywateli Polskich, gdy znajdą się na zagrożonych terenach. Teraz Minister Obrony twierdzi, że nie było pieniędzy na te samoloty, a jednocześnie wydawał dużo więcej na sprzęt, który okazał się nieprzydatny, że wspomnę tylko bezzałogowe Orbitery za 110 mln USD.
W maju 2009 roku Sejm RP powołał podkomisję do zbadania za-niedbań w Lotnictwie Wojskowym RP. Jej ekspert, znakomity pilot Major Arkadiusz Szczęsny napisał: „ Świadome narażanie przez MON naszych Żołnierzy na niebezpieczeństwo utraty życia jest niedopuszczalnym łamaniem prawa"!
Gdy Major Szczęsny poprosił podkomisję o przekazanie sprawy Prokuraturze, został odwołany z funkcji eksperta.
Jeden z najdzielniejszych komandosów GROMU, ranny w walce z terrorystami i odznaczony Krzyżem Zasługi za dzielność, napi-sał do mnie po katastrofie: „Czymże jest narażenie bezpieczeństwa Państwa, jak nie sabotażem. A kto tego nie rozumie, popełnia grzech zdrady!".
Reakcja Ministra Obrony Narodowej na tragiczną katastrofę, polegająca na chwaleniu się wzorowymi procedurami w Wojsku, którymi może on się podzielić z innymi resortami, wywołała zapytania ze strony moich wojskowych kolegów ze Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii, którzy nie zrozumieli o co ministrowi chodzi.
Mijają się z prawdą zapewnienia, że w Wojsku jest wszystko w porządku bo zastępcy płynnie przejęli dowodzenie. Podobnie jest w Centrum Antykryzysowym Rządu. W nawale obowiązków mógł Pan nie zauważyć, że po odwołaniu doktora Przemysława Guły ze stanowiska Szefa Rządowego Centrum Antykryzysowego, na znak protestu odeszło dziesięciu najlepszych specjalistów od zarządzania Państwem w sytuacjach nadzwyczajnych.
Jestem Panu bardzo wdzięczny, za uratowanie Narodowej Jednostki Operacji Specjalnych GROM, która przez trzy miesiące pozostawała bez dowódcy i miała być „wdeptana w ziemię" przez „MON-owski beton". Proszę, aby postąpił Pan podobnie w obec-nej tragicznej sytuacji Lotnictwa Wojskowego, Marynarki Wojennej i Wojsk Lądowych.
Sugerowane na początku listu rozwiązania inicjujące niezbędne reformy konsultowałem z wybitnymi polskimi i amerykańskimi specjalistami od zarządzania ryzykiem i ochrony infrastruktury krytycznej Państwa.
Jestem Naszą Tragedią tak przybity, że mimo licznych zaproszeń, nie będę na razie występował w mediach. Życzę, żeby nie zmarnował Pan Premier szansy zbudowania na wzór GROMU nowoczesnego Polskiego Wojska i systemu antykryzysowego Naszego Kraju.
Czołem,
generał Sławomir Petelicki
Do wiadomości:
Posłowie i Senatorowie RP
-------------------------------------------------------------------------------------
