RADIO NOTRE DAME (LE 19.IV.2010)

LA CATASTROPHE DU 10.IV.2010 à SMOLENSK à obligé les médias français à inviter des personnalités polonaises afin d'avoir leur avis sur cet évènement tragique. Durant la semaine

qui suivit, deux personnalités de la Polonia de France ont été invitées à se prononcer sur ce sujet:

-
Mgr STANISLAW JEZ , Recteur de la Mission Catholique Polonaise en France et

- Mme Alexandra VIATTEAU, professeur à Val-de-Marne.

Ce qui fut particulièrement surprenant et scandaleux c'est que les trois TV publiques :TF1, TF2

et TF3 avaient invité Mgr JEZ et puis, tout à coup, ont retiré leur invitation.

Seule la Radio Notre Dame maintint son invitation.

Mgr Stanislas Jez et Mme A. VIATTEAU ont donc eté interviewés à Radio Notre Dame le 19.IV10.

Voici ce qu'ils ont dit :

Le Présentateur s'est adressé d'abord à Mgr Stanislas JEZ : " On a vu, Monseigneur, l'image des relations franco-polonaises se dégrader à cause du contact avec les Etats -Unis - ce qui n'était pas la fidélité qu'on espérait (ici) de la Pologne dans l'esprit
de la construction européenne. Vous étiez meurtri,Monseigneur, de l'image du Président Polonais, donné par la presse française. Que diriez-vous là-dessus: de l'homme que vous pensiez qu'il était ? D'une façon générale - de la relation entre
les médias internationaux et la réalité polonaise? Comment la décririez vous? On a l' impression( dans ce domaine)) qu'on est à la limite de la fausse information - pour ne pas dire autre chose? Est-ce que c'est par ignorance ?
Qu'est-ce que vous en pensez?.
Mgr Stanislaw JEZ : " Si la Television dit que "La nation polonaise est divisée" parce que entre 250 - 300 personnes ont mani-
festé (contre son enterrement à la Cathédrale du Chateau de Wawel, à Cracovie) Comment peut-on dire (en l'occurrence) que" la nation est divisée"? ça c'est de la Désinformation!
Le Présentateur : "Vous voulez dire qu'il n'y a pas eu de véritable polémique au sujet de ce que le Président et son épouse devaient être enterrés dans cette crypte avec les Rois de Pologne? Personne ne contestait ça en Pologne?
Mgr Stanislas JEZ: " Non. J'ai été invité à TFI parce que,naturellement, l'enterrement et la Messe devaient être commentés.
Puis, zu dernier moment, on a annulé l'émission! Les autres chaînes publiques l'ont annulée ,elles aussi. Par contre, les autres chaînes connaient quelques morceaux de la liturgie et les commentaient d'une façon qui n'a&vaient rien de commun avec la situation en Pologne ni avec la situation en Pologne ni avec la réalité - l'évènement!
Le Présentateur : Je voudrais revenir quand même à l'image du Président dans les média, parce que, pendant quatre ans , ce Président étair attaqué parce qu'il n'était pas "politiquement correct".
Mgr Stanislas JEZ : Il voulait voir l'Europe d'aujourd'hui comme celle de ses fondateurs - telle que eux, ils l'avaient rêvée.
Adenauer,R. Schuman, De Gasperi. Une Europe chrétienne, basée sur la doctrine sociale de l'Eglise.
Le Président était un grand érudit, professeur de Droit qui avait formé toute une génération de jeunes. Il y a eu énormément
de témoignages de jeunes qui montraient l'attitude patriotique du Président, son intelligence exceptionnelle, son savoir historique énorme. En même temps, très simple et cordial, proche du peuple, honnête.
Donc - ce qu'on a dit de lui qu'il était "d'extrême droite" - c'est faux. C'est de la désinformation. C'est une image qu'on a collé à ce Président.
Le Présentateur : Je crois qu'il y a un auditeur qui souhaiterait intervenir.
L'Auditeur : Je ne connais pas bien l'histoire. Elle est un peu mythifiée - l'amitié franco-polonaise a eu des hauts et des bas.
Et, à certains moments, la France a plutôt abandonné la Pologne. Pendant la dernière guerre, les alliances n'ont pas joué.
Sobieski a sauvé Vienne.


MADAME ALEXANDRA VIATTEAU:

Répondant à un auditeur , Mme Viatteau a enchaîné sur ses paroles . Il disait notamment que, au cours de l'histoire , la France a "plutôt abandonné la Pologne dans certains moments - comme en septembre 1939 - où les alliances n'ont pas joué." Il a mentionné aussi le Roi Sobieski et sa victoire sur les Turcs qui assiégeaient Vienne, la capitale de l'Autriche, en 1683.

Mme Viatteau:

"Je commencerai par le Roi Jean Sobieski qui a vaincu les Turcs à Vienne. Il y est venu appelé

à la rescousse, avec ses hussards ailés, et il l'a remporté.

Or, en 2004, sur France -Culture, une grande personnalité qui m'est d'ailleurs très chère, et qui

est une grande amie de la Pologne , en voulant rendre hommage à la Pologne, a dit :

- " le général polonais Sobieski, à la tête des armées suédoises; a vaincu les Turcs à Vienne".-

Aucun commentaire de ceux qui participaient à l 'emission! Il était, en effet, difficile de contre-

dire cette personnalité!

Cela a ouvert devant moi une perspective de la désinformation ; c.à d. de la mésinformation et de l'ignorance .

LA FRANCE NE CONNAÎT PLUS LA POLOGNE ! ELLE IGNORE LA POLOGNE!

Depuis IX 2009, lors de la Commémoration de la IIe Guerre Mondiale ; il a été constitué un dossier énorme de toutes les fausses informations données(en France) sur cette campagne de

Septembre 1939 polonaise qui a duré 1 mois et 6 jours.

En effet, comme vous venez de le souligner, la France n'a pas respecté l 'accord qui la liait à la

Pologne - accord qui stipulait que, 15 jours après l'attaque de la Pologne par l'Allemagne, elle

allait attaquer l'Allemagne avec le gros de ses troupes. Ce qu'elle n'a pas fait , en partie à cause de l'agression de la Pologne par Staline .

Quinze jours après le 3.IX.tombait le 18.IX. 39 - et c'est pourquoi les armées soviétiques qz sont dépêchées d'attaquer la Pologne le 17.IX.1939. La France n'a pas attaqué l'Allemagne, se

disant :" Maintenant, ça chauffe; La partie est perdue. C'est terminé".

Mais alors, cela soulève un point qui a été occulté - et là je le dis sans aucun risque d'erreur -

par l'infiltration de l'enseignement français de l'histoire par le Parti Communiste Français -

les directives venant en droite ligne de Moscou - d'occulter complètement cette responsabilité

de Staline et de Moscou dans la victoire d'Hitler sur l' Europe. Cela va très loin."

- Le Présentateur : Nous parlons des livres d'histoire(manuels) des années 1950...

- Al. Viatteau : Non! Non! Nous parlons des programmes d'histoire d'aujourd'hui!

- Le Présentateur : Mais... ce genre de choses apparaît vers la fin des années 1050...

- Al. V. : Tout à fait!

- Le Présentateur : Pour minimiser les conséquences de la politique française?

- Al. V. : Non seulement minimiser, mais cacher complètement .

- Le Présentateur : le drame de la Pologne devenant ainsi exclusivement celui de l'Allemagne nazie?

-Al.V. : On se cachait derrière la feuille de vigne de l'amour pour la Pologne : c.à d. :

" Ah! Pauvre Pologne malheureuse! La cavalerie, sabre au clair, attaquant les chars allemands!"

C'était d'ailleurs faux! On a accumulé là tous les poncifs!

Ce qui a fait dire à un Congrès mondial des historiens de la Pologne, à un professeur russe, en 2007, /ils sont beaucoup plus avancés que nous(la France) dans la recherche sur la responsabi-

lité / avec une ironie féroce : " Oui, la France aime le sacrifice polonais, mais non la cause polonaise".

Pour votre auditeur, je vais citer brièvement l'analyse du professseur Henri Grappin :"Grande

Histoire de la Pologne des origines jusqu'en 1922" (puisqu'elle est publiée par la Librairie de la

rue 122) : "La France serait-elle la vieille et impudente ..... de la Chancellerie russe; d'après

laquelle la question polonaise ne serait qu'une affaire intérieure russe? Par là, elle trahissait

les Polonais, les Traités internationaux et ses intérêts propres pour éviter le risque d'inquiéter

Petersbourg ou pour combler les voeux de Berlin qui voulait que la question polonaise demeurât le trait d'union entre l'Allemagne et la Russie. La France y aidait par sa pusillanime et égoïste discrétion. Elle croyait peut-être sacrifier les Polonais à la Russie? Elle les sacrifiait

aussi à l'Allemagne - ces Polonais qu'on accueillait après la guerre(en 1945) avec vénération comme un symbole d'héroîsme et de justice opprimée - on évitait maintenant de parler d'eux

pour ne pas vexer la Russie. A moins qu'on les dénigrât pour lui complaire".

C'est tellement actuel!

Je reviens au dénigrement du Président L.Kaczynski qui avait un mérite immense pour la Pologne; Il a été le sponsor - il a aidé, insisté et poussé au respect de la mémoire historique.(*)

Le Musée de Katyń, le Musée de l'Insurrection de Varsovie, le Musée de l'Histoire de la Pologne

- tout cela énérvait immensément certains médias français - p.ex; Le Nouvel Observateur où

K.S.Karol écrivait :"Ils nous embêtent, ces Polonais! Mais croient-ils vraiment qu'on va devoir

respecter leur mémoire?" Phrase insolente et qu'on retrouve aujourd'hui dans l'Express :

-"La psyché doloris de la Pologne éternelle remonte aujourd'hui à la surface. Comment une nation meurtrie peut-elle écrire son avenir au-delà de l'émotion?"

C'est quand même extraordinaire ! Imaginez que la Présidence d'Israêl périsse en allant pour une commémoration à Auschwitz! Est-ce qu'on oserait dire de nos amis Juifs que :

" "la nation juive , meurtrie, peut-elle écrire son avenir au-delà de l'émotion"?

C'est d'une ignorance et d'une sottise qui dépasse les bornes de la décence!

- Le Présentateur : - Vous feriez bien de parler ,ici, de perversité, car les choses ne sont pas inno-

centes et...

- Al,V.: -Vous avez raison ! Moi, je mets toutes ces choses sur le compte de l'ignorance, mais aussi de la perversion.

- Le' Présentateur : - (sur le compte) du produit de la désinformation qui dure depuis des décennies en France, car, du moment où l'on enseigne l'histoire de manière orientée - il est certain que cela rebondit sur la formation des journalistes.

-- Al.V. : - Vous définissez là, parfaitement, l'intoxication qui est une arme de guerre.

L'intoxication (consiste)... à dire des choses justes sur des données fausses et donc tromper à

la base; et désormais , nous avons une explosion d'intoxication en France - qui n'est pas toujours de mauvaise foi mais involontaire - parfois aussi volontaire - et qui est donc dangereuse pour les Français.

-Le Présentateur:- Je voudrais reposer une question - pour les critiques du Président Kaczynski qui, d'ailleurs; me le rendent sympathique, -est-ce que cette unité de la nation qui s'est manifes-

tée (récemment) - est-ce qu'elle est de façade ou réelle? Monseigneur! Cette polémique autour de l'inhumation( du couple présidentielle) présentée ici comme une division de l'opinion polonaise - est-elle artificielle ? Vous disiez tout à l'heure, Monseigneur, que cela vous faisait de la peine d'entendre dire cela dans les média en France - mais vous ne semblez pas en être

impressionné outre mesure. Vous êtes entrés en période électorale anticipée puisque les élection en Pologne ont été avancées de 6 mois - selon l'ordre constitutionnel polonais . Cela

ne vous inquiète pas au -de là de ce que sont les divisions en période électorale normale dans un pays ?

-Mgr Stanislaw JEZ: - Il faut voir la situation géopolitique de la Pologne! Il y a un vieux proverbe qui dit "divide et impera" (divise et règne). Ce n'est pas pour rien qu'on présente, ici,

une image exagérée de cette division; Elle existe bien - les divisions politiques ont toujours existé;

Moi, dans ce contexte, je voudrais souligner ce que les médias ne disaient pas, sauf les médias polonais, sur ce qui était en réalité Lech Kaczynski.

L'un des cofondateurs de la Mission Catholique Polonaise disait "Aucune doctrine politique etrangère ne pourra nous sauver, mais la mort du Fils de Dieu et (du fils) de la Patrie".

Lech Kaczynski a grandi dans une famille de tradition patriotique; Sa mère est toujours en vie.

Son père a participé à l'insurrection de Varsovie (en 1944). De cet aspect, les média français

n'en n'ont jamais parlé ;sauf la radio Notre Dame. Le Président était un homme d'une foi limpide et il ne se gênait pas de le montrer dans la vie publique - s'appuyant sur les fondements de la foi chrétienne. Mgr Jôzef Michalik; président du Conseil Episcopal Polonais m'a raconté

un petit détail : "Le Président devait arriver dans ma région.Il me téléphone et dit qu'il arrivera un quart d'heure plus tôt parce qu'il veut se confesser et participer pleinement à l'Eucharistie";

Et mgr Michalik d'ajouter :"Un homme pour qui la conscience a de l'importance et qui respecte la différence entre le Bien et le Mal, est (comme) l'un de nous". Il doit inspirer confiance.

Et cette confiance; la nation polonaise l'a exprimée de façon grandiose.

Le'Présentateur : - Comparer Wawel et le Panthéon est absurde .

-------------------

(Fin de l'émission - à retrouver au www.radionotredame.com)

Msza Zalobna w Kosciele Polskim w Paryzu (11.IV.2010)

II Niedziela Wielkanocna Rok C (11.04.2010 r.)

Kazanie z okazji tragedii pod Smoleńskiem 10 kwietnia 2010 r.
Drodzy Bracia i Siostry
Smutno jest nam wszystkim i tak naprawdę nie wiemy, co powiedzieć. Bo czasami można powiedzieć albo za dużo, albo za mało słów... A na taką chwilę nikt nie jest mądry. Możemy być mądrzy z różnych dziedzin, mieć odpowiednie wykształcenie, być dobrym w jakimś fachu i z czystym sumieniem, z odwagą o tym mówić. Ale gdy przychodzi taka tragedia jak ta, to wszystko wydaje się na nic. Na nic zdadzą się tytuły, odznaczenia, na nic dyplomy naukowe, na nic spracowane ręce, na nic doświadczenie życiowe, bo na śmierć nie ma mądrych...
Jeszcze przed tygodniem radowaliśmy się ze Zmartwychwstania Chrystusa. Radość wielka, bo oto Ten, który był umęczony, który cierpiał niepojęte męki na krzyżu, który został, wydawać by się mogło, zamknięty na zawsze w ciemnym grobie - Zmartwychwstał! Coś niesamowitego, nie do pojęcia przez nasze małe umysły. Jezus zwyciężył, stał się silniejszy od tego, co nas tak przygnębia, stał się zwycięzcą śmierci, grzechu i szatana. Jakże inaczej wyglądał dla nas ten tydzień, o ileż więcej było w nas nadziei, bo Jezus żyje, jest wśród nas. I jak bardzo wielu z nas czekało na to Święto Bożego Miłosierdzia, które przecież wyszło z Polski.
A dziś przyszedł dzień, który próbuje przyćmić nam tę radość, który próbuje wyrwać nas od źródła prawdziwej Miłości i nadziei, które pochodzą od Zmartwychwstałego. Czy zatem jesteśmy aż tak słabi, by się temu poddać? Czy nasze emocje, które tak silnie teraz przeżywamy nie zamienią się za chwilę w pustkę, w szarość dnia codziennego? Czy po tygodniu, miesiącu nie staniemy się na powrót szarymi Polakami pełnymi kompleksów, skłóconymi, i zawistnymi, nie trzymającymi się razem?
Przedziwne jest to, że wszystko układa się w pewną całość. To jakaś przedziwna układanka, która wraca w granice naszej Ojczyzny z taką intensywnością. Przed pięcioma laty przeżywaliśmy śmierć Jana Pawła II, w ten sam dzień, w przeddzień Niedzieli Bożego Miłosierdzia. Pamiętamy te emocje, każdy dzień, który przybliżał nas do rozstania z Wielkim Polakiem. Na pewno słusznie nazwano te dni Wielkimi Rekolekcjami Narodowymi. Nie mogło być przecież inaczej, skoro przeprowadził je nam Wielki Kaznodzieja, a przede wszystkim Wielki Człowiek. Na koniec były to już rekolekcje bez słów, ale z jakże wielkimi i głębokimi znakami. Każdy na swój sposób przeżył te chwile, ale myślę, że wiele serc właśnie wtedy zostało dotkniętych, właśnie wtedy przemienionych. Jakże wtedy czuło się w Polsce jedność, ileż było miłości i pojednania zwaśnionych od lat stronnictw i z lewicy i z prawicy.
Bardzo mocno Polskę i Polaków jednoczy pamięć o zbrodni katyńskiej, która miała miejsce przed 70 laty. Zginęło tam wtedy 22 tys. samej elity polskiej, największej inteligencji naszej Ojczyzny. Wciąż pamiętamy i oddajemy hołd tym, którzy w tak zbrodniczy sposób zostali wyrwani naszej Ojczyźnie.
A dziś pełna konsternacja, zaskoczenie, niedowierzanie... Pojawiają się kolejne puste miejsca w naszej Ojczyźnie. Oto w tragicznych okolicznościach, w okolicach wielkiej zbrodni katyńskiej, ginie elita polskiej władzy na czele z Panem Prezydentem Lechem Kaczyńskim. Tego nie da się wyrazić słowami. 96 osób, z czego w większości osoby, które miały największy wpływ na kształt naszej Ojczyzny, właśnie teraz... I nie ważne są nasze sympatie czy antypatie, przekonania religijne, poglądy polityczne czy inne sprawy. Dziś czuje się jedność narodową. Dziś jesteśmy razem, bo wszyscy bez wyjątku przeżywamy tę tragedię. I mogę śmiało powiedzieć, ze to kolejne nasze narodowe rekolekcje, bo wielu z nas się zmienia. My księża szczególnie to czujemy przez kratki konfesjonału, gdzie spotykamy ludzi, którzy po latach nawracają się, chcą zmienić swoje życie, bo tragedia ta poruszyła ich serca.
Tak, czujemy jedność, naszą inność. Dziwne jest jednak to, że właśnie takie chwile uczą nas stawać się innymi. Tak jak przed pięcioma laty po odejściu Jana Pawła II, tak i dzisiaj stajemy się dla siebie piękni, piękni dla Boga. Ale przecież mamy to w świadomości, że nawet śmierć Papieża nie odmieniła naszych serc na zawsze. Po kilku miesiącach wszystko wróciło do niechlubnej normy: kłótnie, podziały, narzekanie itd.. Powstaje zatem pytanie: czy zawsze musi tak być!? Pięknie powiedział Prymas Polski, ks. abp Henryk Muszyński, który tak niedawno był w naszej świątyni. Powiedział takie słowa: "Wierzę, że to wszystko nie jest daremne, że to jest dopełnienie tych strasznych ofiar wojny, ale jednocześnie wezwanie dla nas wszystkich, byśmy podejmowali ciągle nowe wysiłki, by przezwyciężać podziały i angażować się w budowanie dobra wspólnego narodu i społeczeństwa".
Wczoraj rozmawiałem z młodymi ludźmi. Jedna z osób w obliczu tej tragedii powiedziała takie mocne słowa: "Pan Bóg błogosławi naszej Ojczyźnie. Nie ma tu bezsensu, jest w tym głęboki cel. Naszą Ojczyznę Pan Bóg szczególnie umiłował. To z Polski wyszedł przecież kult Bożego Miłosierdzia przez pośrednictwo św. s. Faustyny Kowalskiej. Gdy s. Faustyna była kanonizowana w 2000 roku w Rzymie na Placu Św. Piotra, w Święto Bożego Miłosierdzia, świat spoglądał z wdzięcznością na Polskę. Gdy Jan Paweł II za pięć lat odchodził z tego świata, w wigilię Bożego Miłosierdzia, świat patrzył i myślał o Polsce. I dziś, w to samo Święto świat szczególnie myśli i modli się za Polskę". Świat modli się dziś za Polskę, za nas, za ten kraj umęczony tyloma tragediami, tyloma niewinnymi ofiarami, a jakby tego było jeszcze mało otwiera się nowa rana po stracie tylu wybitnych ludzi i świat tym bardziej nam współczuje i modli się za nas. "Gdyby nie taka sytuacja jak ta, świat by o nas nie myślał i nie mod
lił się za nas...".
Nasz kraj jest jak umęczony na krzyżu Chrystus. Rany Chrystusa są nam dziś tak bliskie. "W Święto Bożego Miłosierdzia Bóg pochyla się ze swoim Miłosierdziem nad Polską". Dziś serce Polski krwawi. Ale dobrze jest, gdy krwawi bohaterstwem naszych wielkich Rodaków, gdy krwawi niewinną krwią poległych na wojnach, gdy krwawi niewinną krwią poległych w Katyniu, dobrze gdy krwawi po odejściu Papieża Polaka, dobrze gdy krwawi smutkiem dzisiejszego dnia... Ale źle gdy krwawi naszą głupotą, niezgodą, podziałami, narzekaniem, egoizmem i szukaniem własnych interesów. To kolejna bolesna dla nas lekcja, ale niech to będzie już ostatnia lekcja. Te rany naszej Ojczyzny niech będą dla nas nauką, byśmy trzymali się razem, byśmy się nie ranili, a dawali siebie w miłości.
Dziś Pan Bóg nie zostawia nas samych. Daje nam siebie, a jako naukę i pokrzepienie jednocześnie dzisiejsze Słowo. Po pierwsze, w Chrystusie z dzisiejszej Ewangelii, który przychodzi do swych uczniów po swoim zmartwychwstaniu, możemy zobaczyć naszą Ojczyznę, nas samych... Rany Chrystusa są nam tak przez to bliskie. Po drugie, to dla nas szczególna lekcja, bo czasem jesteśmy jak ten Tomasz Niewierny. Niby wszystko rozumiemy, wiemy co to znaczy być patriotą i jeden przez drugiego tak się nazywamy, tyle pobraliśmy lekcji miłości do Ojczyzny, a jednak codzienność pokazuje, że z tych cierpień nie wyciągamy wniosków. Jesteśmy zaślepieni. Nie widzimy ran Chrystusa i nie chcemy uwierzyć, że jest w tym jakiś cel. Mówimy za Tomaszem: Jeżeli nie zobaczę, jeżeli nie zobaczę... I dziś Chrystus pokazuje nam rany, pokazuje nasze cierpienia. Trzeba dziś zatem wykrzyczeć za św. Tomaszem: Pan mój i Bóg mój! I wreszcie coś zmienić w swojej mentalności.
Niech zatem radość ze Zmartwychwstania Jezusa trwa w nas niezmiennie, byśmy u Niego umieli szukać nadziei i pocieszenia. Jedynie wiara w Zmartwychwstanie Jezusa może nadać sens tej tragedii narodowej. Niech zatem tak jak po męce i śmierci Jezus wyszedł z grobu i nasza Ojczyzna wreszcie zmartwychwstanie, niech się obudzi z letargu niezgody i podziałów, niech wreszcie zapanuje między nami nadzieja, niech zmartwychwstanie udziela się naszym sercom. Nie zmarnujmy tej szansy, którą dał nam Bóg. Skoro dopuszcza cierpienie, to znaczy że nam ufa, i chce dzięki nam zmienić oblicze świata. Czy już widzimy te rany, czy już się przekonaliśmy? Pan mój i Bóg mój! Pan mój i Bóg mój!
Boże, błogosław naszej Ojczyźnie!
Ks. Sebastian Karwowski
Pozdrawiam serdecznie i mam nadzieję, że tym razem da się wszystko odczytać. Z Bogiem

APEL POZNANSKIEGO....

HYPERLINK "http://www.naszapolska.pl/" http://www.naszapolska.pl/

Czwartek, Kwiecień 22, 2010

Apel poznańskiego środowiska naukowego po tragedii w Smoleńsku

Apel po tragedii w Smoleńsku (Poznań, 19.04.2010)

Jesteśmy do głębi poruszeni i wstrząśnięci dramatem, który dotknął nasz naród i państwo, w wyniku którego zginęła najznamienitsza część patriotycznej elity narodu – Prezydent Rzeczpospolitej Polskiej z Małżonką, Jego najwybitniejsi ministrowie, wicemarszałkowie Sejmu i Senatu, parlamentarzyści, najwyżsi dowódcy wojskowi, najwyżsi kapelani Wojska Polskiego, ostatni Prezydent II Rzeczypospolitej i symbol „Solidarności” – Anna Walentynowicz; zginęły także osoby wieloletniej, wiernej Służby Narodowi i Państwu, osoby z ochrony Prezydenta oraz załoga Jego samolotu.

Szczególną stratę poniosła jednak elita polityczna „Prawa i Sprawiedliwości”, partii, która dla dużej części Polaków była i jest nadzieją na oparcie życia publicznego w Polsce na prawdzie, wartościach chrześcijańskich, poszanowaniu polskiej tradycji, podtrzymywaniu godności Polaka, a w wymiarze ekonomicznym na zrównoważonym rozwoju wszystkich regionów i na korzystaniu z gospodarczych sukcesów kraju przez wszystkie warstwy narodu, a nie tylko przez elity gospodarcze i ich polityczne zaplecze.

Powodowani głęboką troską o przyszły kształt naszej Ojczyzny zwracamy się z gorącym apelem do wszystkich patriotycznych środowisk, organizacji i osób o zaniechanie politycznych waśni i sporów oraz o nawiązanie współpracy ideowej, programowej i organizacyjnej, a także podjęcie wspólnych działań mających na celu odbudowę i umocnienie orientacji pronarodowej, a także chrześcijańskiej.

Wyrażamy swoje uznanie i podziękowanie osobom, które kandydowały z list szeroko rozumianej prawicy na urząd Prezydenta Rzeczypospolitej oraz partiom i środowiskom, które ich desygnowały, za decyzję o wycofaniu się z kandydowania.

Apelujemy o natychmiastowe podjęcie rozmów prowadzących do wyłonienia jednego kandydata wszystkich ugrupowań i środowisk politycznych, które opierają swoje działania na wartościach chrześcijańskich i jest im bliska nauka społeczna Kościoła. Naturalnym kandydatem jest Jarosław Kaczyński, sukcesor prezydentury Lecha Kaczyńskiego lub osoba wskazana bezpośrednio przez Niego. To nie jest czas wygrywania okazji, by się wzmocnić, wykorzystując dramat PiS-u. Dziś trzeba myśleć i działać wspólnotowo.

Zwracamy się do wszystkich środowisk, stowarzyszeń, organizacji i osób o wsparcie naszego apelu i wytworzenie klimatu społecznego, który doprowadzi do współpracy polskiej prawicy i wszystkich sił podzielających jej system wartości.

Nie wolno nam przejść bez pogłębionej refleksji nad dramatem w Smoleńsku, który dokonał się w 70. rocznicę zbrodni na narodzie polskim w Katyniu i w 5. rocznicę śmierci Jana Pawła II, który niestrudzenie nauczał nas, jak i na czym budować życie narodowe i państwowe. Tamte pokolenia Polaków i przesłanie Jana Pawła II o budowie Polski na wartościach chrześcijańskich i społecznej nauce Kościoła domagają się natychmiastowej realizacji.

Na koniec apelujemy do wszystkich Polaków uczestniczących w życiu publicznym kraju, a zwłaszcza w życiu politycznym, o zaniechanie wyniszczających życie publiczne jałowych sporów, o porzucenie języka agresji i podjęcie konstruktywnej dyskusji programowej w jej istotnych dla obywatelskiego społeczeństwa i demokratycznego państwa sprawach, a więc skupienie się na tym, co jest istotą sporu w demokratycznym społeczeństwie.

Profesorowie i pracownicy poznańskiego środowiska naukowego

Prof. dr hab. Marek Andrzejewski USzczeciński

Mgr Krystyna Andrzejewska UAM Przew. KZ NSZZ „Solidarność”

Prof. zw. dr hab. Wiesław Antkowiak UAM

Dr Róża Antkowiak UAM

Dr Adam Babula UAM

Doc. dr Olgierd Baehr Poznań

Prof. dr hab. Michał Banaszak UAM

Dr Lidia Banowska UAM

Marek Banowski Poznań

Anna Bielska-Hiramo Poznań

Mgr Monika Beyer Warszawa

Prof. zw. dr hab. Zbigniew Blok UAM

Ks. Prof. dr hab. Paweł Bortkiewicz UAM

Prof. dr hab. Władysława Bryła UMCS

Dr Maria Dąbrowska-Bąk UAM

Prof. zw. dr hab. Czesław Błaszak UAM d.h.c.

Prof. zw. dr hab. Jacek Błażewicz PPoznańska d.h.c

Dr Krzysztof Borowczyk UAM

Dr Dariusz Bryl UAM

Dr Remigiusz Ciesielski UAM

Prof. zw. dr hab. Adam Choiński UAM

Dr Elżbieta Czarniewska UAM

Prof. dr hab. Czesław Czebreszuk UAM

Prof. zw. dr hab. Teresa Czyż UAM

Prof. dr hab. Jacek Dabert UAM

Dr Mirosława Dabert UAM

Prof. zw. dr hab. Kazimierz Dopierała UAM

Prof. zw. dr hab. Edward Dutkiewicz UAM

Prof. dr hab. Maria Dutkiewicz UAM

Prof. dr hab. Krzysztof Dybciak UKSW

Prof. zw. dr hab. Leon Drobnik UMedyczny Poznań

Mgr Aleksandra Godlewska Szulc nauczycielka Poznań

Mgr Dorota Gołębska Warszawa

Mgr inż. Jacek Gołębski Warszawa

Prof. dr hab. Bożena Górczyńska-Przybyłowicz UAM

Prof. dr hab. Krzysztof Grygiel UAM

Stanisław Grzesiek Poznań

Prof. dr hab. Małgorzata Hełpa-Słodowa UEkonomiczny Poznań

Mgr Hanna Hendrysiak Warszawa

Mgr inż. Witold Hendrysiak Warszawa

Prof. zw. dr hab. Henryk Hudzik UAM

Dr hab. Jarosław Jagieła AJD Częstochowa, WSFR Ignatianum Kraków

Mgr Urszula Jagieła psycholog

Prof. zw. dr hab. Tomasz Jasiński UAM

Mgr Jolanta Jasińska Poznań

Prof. zw. dr hab. Zbigniew Jacyna-Onyszkiewicz UAM d.h.c

Prof. dr hab. Dobrochna Jankowska UAM

Prof. dr hab. Artur Jarmołowski UAM

Prof. dr hab. Jarosław Jarzewicz UAM

Mgr Jerzy Jarosz Imielin

Mgr Jerzy Jarosz Poznań

Dr Mikołaj Jazdon UAM

Dr Anna Kasprzyk UAM

Mgr Joanna Kasprzyk UAM

Dr Henryk Kasprzyk UAM

Prof. dr hab. Andrzej Kaźmierski UAM

Dr Andrzej Kijowski UAM

Prof. dr hab. Zdzisław Kołaczkowski AWF Poznań

Mgr Paweł Kochański Poznań

Piotr Korycki dziennikarz, Calgary

Prof. dr hab. Maciej Kozak UAM

Prof. dr hab. Adam Kraszewski PAN Poznań

Dr Ewa Krawiecka UAM

Dr Henryk Krzyżanowski UAM

Jerzy Kubiak artysta Poznań

Dr Dariusz Piotr Kucharski Prezes Stowarzyszenia Warsztaty Idei

Prof. zw. dr hab. Ignacy Lewandowski UAM

Krystyna Liminowicz Poznań

Ryszard Liminowicz Poznań

Bernard Ładysz Warszawa

Prof. dr hab. Leokadia Ładysz Warszawa

Dr Eryk Łon UEkonomiczny Poznań

Mgr Małgorzata Łośko UAM

Dr Ewa Łukasik UPrzyrod. Poznań

Prof. dr hab. Andrzej Maciejewski UAM

Mgr inż. Jolanta Maćkowiak UAM

Prof. dr hab. Wiara Małdżijewa UMK

Prof. dr hab. Arkadiusz Marciniak UAM

Prof. dr hab. Barbara Marczuk UJ

Dr Piotr Meteniowski UAM

Prof. dr hab. Zofia Michalska UAM

Prof. zw. dr hab. Stanisław Mikołajczak UAM

Dr Bożena Mikołajczak UAM

Prof. dr hab. Jolanta Miluska UAM

Prof. dr hab. Tadeusz Miluski UAM

Prof. dr hab. Krzysztof Moliński UPrzyrodniczy Poznań

Prof. dr hab. Grzegorz Musiał UAM

Prof. dr hab. Elżbieta Nowicka UAM

Dr Andrzej Nowosad UAM

Prof. dr hab. Radosław Okulicz-Kozaryn UAM

Prof. dr hab. Stanisław Paszkowski UPrzyrodniczy Poznań

Prof. dr hab. Jan Paradysz AEkonomiczna Poznań

Dr Andrzej Pawuła UAM

Dr Barbara Peplińska UAM

Prof. dr hab. Barbara Piłacińska UAM

Mgr Maria Przybylska UAM

Prof. zw. dr hab. Andrzej Przyłębski UAM

Prof. zw. dr hab. Zdzisław Puślecki UAM

Ks. Prof. zw. dr hab. Jan Kanty Pytel UAM

Dr Jacek Radomski UAM

Mgr Maria Radomska Poznań

Dr Wiesław Ratajczak UAM

Prof. dr hab. Tadeusz Rorat PAN Poznań

Mgr Terasa Rosińska Poznań

Prof. dr hab. Grzegorz Rosiński UAM

Dr Lech Różański Poznań

Ewa Rychlewska Poznań

Prof. zw. dr hab. Urszula Rychlewska UAM

Prof. dr hab. Wojciech Rypniewski PAN Poznań

Prof. dr hab. Jan Sadowski UAM

Mgr Mirella Samardakiewicz UAM

Mgr Rafał Sierchuła redaktor naczel. rocznika Actum

Aurelia Siwa redaktor TVP Poznań

Prof.zw.dr hab. Zofia Sobczyńska-Kończak PPoznańska

Dr hab. Paweł Sobczyński UMedyczny Poznań

Prof. zw. dr hab. Jan Skuratowicz UAM

Prof. zw. dr hab. Wojciech Stankowski UAM

Prof.. dr hab. Anna Stankowska UAM

Prof. zw. dr hab. Kazimierz Stępczak UAM

Prof. zw. dr hab. Wojciech Suchocki UAM

Prof. dr hab. Maria Surma PAN Poznań

Prof. dr hab. Eugeniusz Szcześniak UAM

Mgr Barbara Szcześniak Poznań

Prof. zw. dr hab. Michał Sznajder UPrzyrodniczy Poznań

Prof. zw. dr hab. Roman Szulc UMedyczny Poznań

Mgr Maciej Szulc Poznań

Prof. zw. dr hab. Andrzej Szkaradkiewicz UMedyczny Poznań

Prof. zw. dr hab. Zofia Szweykowska-Kulińska UAM

Prof. zw. dr hab. Henryk Szydłowski UAM

Prof. dr hab. Wojciech Święcicki PAN Poznań

Dr Jerzy Targalski publicysta, politolog Warszawa

Prof. zw. dr hab. Kazimierz Tobolski UAM

Prof. zw. dr hab. Lech Torliński UMedyczny Poznań

Prof. zw. dr hab. Teresa Torlińska UMedyczny Poznań

Prof. dr hab. Ryszard Vorbrich UAM

Prof. zw. dr hab. Jerzy Warchoł UMedyczny Poznań

Dr Wojciech Warchoł UMedyczny Poznań

Dr Marek Wedeman UAM

Prof. zw. dr hab. Elżbieta Wesołowska UAM

Dr Wojciech Wieczorek UAM

Dr Teodozja Wikarjak UAM

Prof. dr hab. Maria Wołuń-Cholewa UMed. Poznań

Lek. Med. Grzegorz Woźniak

Prof. zw. dr hab. Zygmunt Zagórski UAM

Prof. zw. dr hab. Stefan Zawadzki UAM

Mgr Maria Zawadzka Poznań

Prof. zw. dr hab. Maria Ziółek UAM

Prof. zw. dr hab. Bogusław Zieliński UAM

Dr Olga Płaszczewska UJ

Dr Maria Wejchman-Judek Poznań

Mgr inż. Andrzej Judek Poznań

Prof. dr hab. Bogdan Jackowiak UAM

Prof. dr hab. Henryk Ratajkiewicz UPrzyrodniczy Poznań

Zofia Sawecka Gólczewska

HYPERLINK "http://np.wolnapolska.pl/index.php/o-nas"O nasHYPERLINK "http://np.wolnapolska.pl/index.php/redakcja"RedakcjaHYPERLINK "http://np.wolnapolska.pl/index.php/kontakt"Kontakt

HYPERLINK "http://np.wolnapolska.pl/index.php/component/content/article/942-apel-poznaskiego-rodowiska-naukowego-po-tragedii-w-smolesku#"Powrót do góry

LISTY EPISKOPATÔW POLSKI I FRANCJI

LIST EPISKOPATU FRANCJI :

LISTY EPISKOPATÔW POLSKI I FRANCJI

LISTY EPISKOPATÔW POLSKI I FRANCJI :

I/ LIST EPISKOPATU POLSKI :

II/LIST EPISKOPATU FRANCJI:

FILATELISTYKA /ART./NR 116/IV.2010

FILATELISTYKA

Redakcja otrzymała bardzo interesujące materiały z dziedziny Filatelistyki m.in. pióra jednego ze światowej sławy filatelistów polskich zamieszkałego w Szwajcarji, pana Zbigniewa Mikulskiego. figurującego na liście Dokumentu zwanego "ROLL OF DISTINGUISHED PHILATELISTS" (czyli " POCZTU WYBITNYCH FILATELISTÓW").Został na nią wpisany 7.III.2002 roku. Żyjących Laureatów wpisanych do tego" Zwoju" jest obecnie 65.

Jest to najwyższe odznaczenie filatelistycznem ustanowione w 1920 r. na Kongresie Filatelistycznym w Wielkiej Brytanii.

Pan Zbigniew Mikulski będzie miał w czerwcu bieżącego roku wielką Retrospektywną Wystawę swoich zbiorów - na Zamku Królewskim w Warszawie. (otwarcie 20.VI.2010).

Filatelistyka polska istnieje od 1896 r.

W korespondencji na ten temat wiele jest m.in. mowy o pomysłowych fałszerstwach znaczków, z których najbardziej wyrafinowane było dziełem urzędnika pocztowego w Gnieźnie, za czasów rozbiorów.

Odkrycie tego podrobienia było bardzo trudne, ponieważ urzędnik ten opracował specjalną technikę tego procederu.

Może warto zaprezentować naszym Czytelnikom tę ciekawostkę, będącą zarazem ostrzeżeniem

dla mniej doswiadczonych zbieraczy, ktôrych pan Mikulski przestrzega przed znaczkami gnieznienskimi.

[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[

Otrzymaliśmy też Życiorys pana Zbigniewa Mikulskiegom który zamieszczamy dla zorientowania naszych Czytelników w
zasługach tego znakomitego polskiego filatelisty.
C.V. - urodzony 30.IV. 1925 roku . przed II-ą Wojną św. zamieszkały w Stanislawowie ( na wschód od Lwowa).
Od 1951- 1964 zamieszkały w Warszawie.
Od 1964 - zamieszkały w Sankt-Gallen w Szwajcarii.
Od 1975 - posiada obywatelstwo szwajcarskie.

Od strony zawodowej :
- ukończył Akademię Gorniczą w Krakowie

DZIALAŁNOSC FILATELISTYCZNA :

Współzałożyciel Polskiego Związku Filqtelistów.
Od 1954 do 1964 r. członek Redqkcji "FILATELISTY"
W 1956 r. inicjqtor orqz organizator Komisji Nqukowej PZF.
Przewodniczący Sekcji Ekspertów PZF do 1961 roku.
Inicjator oraz naczelny redqktor ,wspólnie z profesorem A.Łaszkiewiczem, podręcznika" Polskie Znaki Pocztowe",
W 1959- 1960 r. dyrektor Międzynarodowej Wystawy POLSKA 1960.
W 2003 r. otrzymał honorowe członkostwo PZF.
Trzykrotnie odznaczony medalem za Zasługi dla Rozwoju Publikqcji Filatelistycznych.

ZAGRANICZNA DZIAŁALNOSC :
Od 1961 członek Międzynarodowego Zwiazku Ekspertów Filatelistycznych ( A.I.E.P.) jako ekspert dla filatelistyki polskiej i
rosyjskiej.
Były członek Komisji Ekspertów Związku Filatelistów Polskich w Wielkiej Brytanii .
Członek Austriackiego Związku Ekspertó(w Filatelistycznychś
Fellow of the Royal Philatelic Society "LONDON" .
Sygnatariusz "ROLL OF DISTINGUISHED PHILQTELIST - RDP - najwyższego odznaczenia w świecie filatelistycznym.
Medal H.Kohlera BRD - za dzialałność badawczą oraz jako eksperta .
Medal Hunzikera- nadany przez Międzynarodowy Związek Ekspertów Filatelistycznych (A.I.E.P.) [ za działalność jako międzynarodowego eksperta.
Autor około stu (100) publikqcji nqtełqt filqtelistyki polskiejm roszjskiej i ukrainskiej w prasie zagranicznej i polskiej.

WYSTAWNICTWO : WYSTAWY F.I.P.:
- W KLASIE HONOROWEJ :

ITALIA 85 - Zbiór Rosji
PHILFRANCE 89 - Zbiór Rosji
FINLANDIA 88 - Zbiór Rosji
MOSKWA 97 - ZBIÓR KRÓLESTWA POLSKIEGO ORAU ROSJI
POLSKA 93 - Zbiór Polski

ś.p. Wiesław Woda ( + 10.IV.2010)

ś.p. WIESLAW WODA (członek APAJTE)- prezentacja :

Wiesław Woda kierował sie słowami: "Potrafię służyć ludziom".

Oto w najprostszym słowie skomentował same przed laty, kim był.

Dla nas był znany jako HYPERLINK "http://pl.wikipedia.org/wiki/Polska" \o "Polska" polski polityk i urzędnik państwowy, inżynier rolnik, poseł wielu kadencji na HYPERLINK "http://pl.wikipedia.org/wiki/Sejm_Rzeczypospolitej_Polskiej" \o "Sejm Rzeczypospolitej Polskiej" Sejm RP, który urodził się HYPERLINK "http://pl.wikipedia.org/wiki/17_sierpnia" \o "17 sierpnia" 17 sierpnia HYPERLINK "http://pl.wikipedia.org/wiki/1946" \o "1946" 1946 w HYPERLINK "http://pl.wikipedia.org/wiki/Pale%C5%9Bnica" \o "Paleśnica" Paleśnicy, HYPERLINK "http://pl.wikipedia.org/wiki/Powiat_tarnowski" \o "Powiat tarnowski" powiat tarnowski, a zmarł tragicznie dnia HYPERLINK "http://pl.wikipedia.org/wiki/10_kwietnia" \o "10 kwietnia" 10 kwietnia HYPERLINK "http://pl.wikipedia.org/wiki/2010" \o "2010" 2010 w HYPERLINK "http://pl.wikipedia.org/wiki/Smole%C5%84sk" \o "Smoleńsk" Smoleńsku, w HYPERLINK "http://pl.wikipedia.org/wiki/Katastrofa_polskiego_Tu-154_w_Smole%C5%84sku" \o "Katastrofa polskiego Tu-154 w Smoleńsku" katastrofie samolotu prezydenckiego.

Wiesław Woda studia ukończył na HYPERLINK "http://pl.wikipedia.org/wiki/Uniwersytet_Rolniczy_im._Hugona_Ko%C5%82%C5%82%C4%85taja_w_Krakowie" \o "Uniwersytet Rolniczy im. Hugona Kołłątaja w Krakowie" Akademii Rolniczej w Krakowie.

W latach 1973–1975 był wizytatorem szkolnym, od 1975 do 1987 prezesem zarządu wojewódzkiego HYPERLINK "http://pl.wikipedia.org/wiki/K%C3%B3%C5%82ka_rolnicze" \o "Kółka rolnicze" kółek rolniczych w HYPERLINK "http://pl.wikipedia.org/wiki/Krak%C3%B3w" \o "Kraków" Krakowie.

W latach 1976–1988 był radnym miejskim w Radzie Narodowej miasta Krakowa, a w latach 1987–1990 pełnił funkcję wiceprezydenta Krakowa, następnie przez ponad rok wicewojewody HYPERLINK "http://pl.wikipedia.org/wiki/Wojew%C3%B3dztwo_krakowskie" \o "Województwo krakowskie" krakowskiego.

Przez dwa lata kierował krakowskim biurem HYPERLINK "http://pl.wikipedia.org/wiki/Agencja_W%C5%82asno%C5%9Bci_Rolnej_Skarbu_Pa%C5%84stwa" \o "Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa" Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa. Od 1994 do 1997 zajmował stanowisko HYPERLINK "http://pl.wikipedia.org/wiki/Wojewoda" \o "Wojewoda" wojewody HYPERLINK "http://pl.wikipedia.org/wiki/Wojew%C3%B3dztwo_tarnowskie" \o "Województwo tarnowskie" tarnowskiego, aktywnie brał udział i popierał spotkania z prasą Polonijną w Tarnowie, za co decyzją Kapityły Nagrody Honorowej Lutetia, zosał jej Laureatem i od tego momentu był członkiem Honorwym APAJTE.

Jako poseł, swoja funkcję po raz pierwszy pełnił w latach 1989–1991 z ramienia HYPERLINK "http://pl.wikipedia.org/wiki/Zjednoczone_Stronnictwo_Ludowe" \o "Zjednoczone Stronnictwo Ludowe" ZSL w tzw. HYPERLINK "http://pl.wikipedia.org/wiki/Pos%C5%82owie_X_kadencji_1989-1991" \o "Posłowie X kadencji 1989-1991" Sejmie kontraktowym.

Od 1991 do 1993 był członkiem HYPERLINK "http://pl.wikipedia.org/wiki/Trybuna%C5%82_Stanu" \o "Trybunał Stanu" Trybunału Stanu. Od 1997 nieprzerwanie sprawował mandat poselski, reprezentując HYPERLINK "http://pl.wikipedia.org/wiki/Polskie_Stronnictwo_Ludowe" \o "Polskie Stronnictwo Ludowe" Polskie Stronnictwo Ludowe.

W HYPERLINK "http://pl.wikipedia.org/wiki/Wybory_parlamentarne_w_Polsce_w_2007_roku" \o "Wybory parlamentarne w Polsce w 2007 roku" wyborach parlamentarnych w 2007 po raz piąty został posłem.

Od roku 2008 po raz trzeci był prezesem małopolskiego PSL; był także szefem małopolskiego Związku Ochotniczych Straży Pożarnych RP, gdzie działał w Zarządzie Głównym ZOSP RP.

Od lipca 2007 do marca 2009 wchodził w skład HYPERLINK "http://pl.wikipedia.org/wiki/Rada_S%C5%82u%C5%BCby_Publicznej" \o "Rada Służby Publicznej" Rady Służby Publicznej przy HYPERLINK "http://pl.wikipedia.org/wiki/Prezes_Rady_Ministr%C3%B3w" \o "Prezes Rady Ministrów" Prezesie Rady Ministrów.

2 kwietnia 2009 został powołany na członka HYPERLINK "http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Rada_S%C5%82u%C5%BCby_Cywilnej&action=edit&redlink=1" \o "Rada Służby Cywilnej (strona nie istnieje)" Rady Służby Cywilnej. W VI, podobnie jak w V kadencji Sejmu, pełnił funkcję wiceprzewodniczącego HYPERLINK "http://pl.wikipedia.org/wiki/Polsko-Tajwa%C5%84ski_Zesp%C3%B3%C5%82_Parlamentarny" \o "Polsko-Tajwański Zespół Parlamentarny" Polsko-Tajwańskiego Zespołu Parlamentarnego.

Dnia 16 kwietnia 2010 został pośmiertnie odznaczony HYPERLINK "http://pl.wikipedia.org/wiki/Order_Odrodzenia_Polski" \o "Order Odrodzenia Polski" Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

Agata Kalinowska-Bouvy

1

Nagroda Sharjah / TECZKA Nr 116/IV. 2010

Nagroda Sharjah, prestizowe wyroznienie i pieniezna rekompensata

Poczatek roku zazwyczaj kojarzy sie z przyznawaniem nagrod i wyroznien . Od kilkunastu lat

znana jest juz nagroda UNESCO/Sharjah ufundowana w 1998 roku z inicjatywy Zjednoczonych Emiratów Arabskich,

za wkład w promowanie i upowszechnianie kultury arabskiej.

Nagroda ta w wysokosci szescdziesieciu tysiecy dolarow , jest wreczana od 2003 systematycznie w kazdym roku przez dyrektora

generalnego UNESCO, na wniosek miedzynarodowego jury dwom laureatom - osobom lub instytucjom - jednej reprezentujacej

kraj arabski, drugiej pochodzacej z któregos z pozostalych krajów czlonkowskich UNESCO. Powyzej wymieniona suma dzieli

sie na rowne czesci dla kazdego z laureatow.

Za rok 2009 prestizowa nagroda przypadla Profesor Annie Parzymies z Wydzialu Orientalistycznego Uniwersytetu Warszawskiego.

Nagrode przyznano jej w uznaniu zaslug zwlaszcza na polu wydawniczym i dydaktycznym.

Laureatka w 1992 roku zalozyla w Warszawie wydawnictwo pod nazwa „Wydawnictwa Akademickie Dialog” w celu wydawania

ksiazek i podreczników sluzacych lepszemu poznaniu kultur pozaeuropejskich. W planach wydawniczych szczególna uwage prof.

Anna Parzymies poswiecila publikacjom o swiecie arabsko-muzulmanskim. Do dzisiaj wydala ponad 80 tytulów z tej dziedziny.

Jej druga osobista inicjatywa bylo zalozenie w 1998 roku Zakladu Islamu Europejskiego w ramach Wydzialu Orientalistycznego

Uniwersytetu Warszawskiego, który jako pierwszy w Europie zajmowal sie kultura i ludnoscia arabska oraz muzulmanska w tym

regionie. Profesor Anna Parzymies w dalszym ciagu kieruje na Uniwersytecie Warszawskim badaniami na temat islamu w Europie.

Prof. Anna Parzymies urodziła się 5 stycznia 1939 roku w Sofii, z pochodzenia jest Bułgarką. Szkołę podstawową, średnią i studia

skończyła w Sofii. W latach 1957-1962 studiowała na Wydziale Filologii Tureckiej Uniwersytetu Sofijskiego. Od 1962 roku przez

trzy lata była stypendystką rządu bułgarskiego w Instytucie Języków Żywych na Uniwersytecie w Tunisie. W 1971 roku otrzymała

tytuł magistra na Wydziale Filologii Obcych UW. Pracę doktorską obroniła w 1978 roku na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie.

W 1992 roku nadano jej stopień doktora habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie językoznawstwa-turkologii. Swoje zaintere-

sowania naukowo-badawcze koncentruje przede wszystkim na kontaktach językowych ludów tureckich i słowiańskich oraz na kulturze społeczności islamskich.

Drugim laureatem za rok 2009 zostal iracki poeta i kaligraf Ghani Alani, swiatowej slawy artysta, nagrodzony za promocje w krajach Zachodu arabskiej i muzulmanskiej sztuki kaligrafii.

Do nagrody za 2009 rok ubiegalo sie 28 kandydatów reprezentujacych 21 krajów czlonkowskich UNESCO.

Oficjalna uroczystosc wreczenia nagrody odbyla sie w obecnosci Dyrektor Generalnej UNESCO, pani Iriny Bokowej i przedstawicieli jury w dniu 9 lutego 2010 r. w siedzibie UNESCO w Paryzu.

Wydarzeniu temu towarzyszyla ciekawa wystawa prac kaligrafa Ghani Alani i sesja naukowa na temat zblizen kulturowych.

Zdjecia:

Prof.Anna Parzymies , UNESCO

Uroczystosc wreczenia nagrody UNESCO/Sharjah – laureaci u boku Iryny Bokowej, i przemowienie z werwa prof. Mohammeda Arkouna, aktualnego przewodniczacego jury

Kaligrafia, laureata Ghani Alani

Autor:Magdalena Pignard-Bykowska

1/ 2/ 3:/

Prymas Polski O FRYDERYKU CHOPINIE .

PRYMAS POLSKI O CHOPINIE

- Chopin, choć świadomy własnego geniuszu, miał o sobie skromne wyobrażenie, ale wysoko oceniał to, co prawdziwie polskie i wartościowe. Pisał: „Za Jana Chrzciciela polskiej muzyki się nie uważam, a przyjścia jego chciałbym dożyć. Chciałbym tylko napisać i zostawić abecadło tego, co naprawdę polskie, a odrzucać polskość fałszywą”. Pełny tekst homilii, wygłoszonej przez Prymasa Polski 1 marca 2010 r. w Paryżu, z okazji 200. rocznicy urodzin Fryderyka Chopina.

Paryż, 01.03.2010

200.ROCZNICA URODZIN FRYDERYKA CHOPINA
(Dn 9,4b-10; Łk 6,36-38)

Kilka dni temu minęła 200. rocznica urodzin Fryderyka Chopina. Znawcy i miłośnicy muzyki Chopina wiedzą, że przez długi czas jako datę jego urodzenia podawano dzień 1 marca 1810 roku. Jest to jednak faktycznie data chrztu świętego naszego rodaka. Być może ta pomyłka ma przypomnieć, że nie wolno zamykać jego życia wyłącznie w wymiarze doczesnym, a trzeba dostrzec także wymiar boski tego wyjątkowego żywota.
W takiej chwili, jak dzisiejsza, gdy cały świat czci pamięć wielkiego pianisty i genialnego kompozytora, nie może zabraknąć przynajmniej krótkiego rysu biograficznego.

Życie i dzieło Chopina
Chopin – genialny pianista, kompozytor, arcymistrz w kształtowaniu formy, głęboko zakorzeniony w kulturze i tradycji polskiej. Wymownym tego znakiem są jego walce, ballady, polonezy, mazurki, które bogato czerpią z motywów polskich, najczęściej z ludowego folkloru, polskiej kultury i tradycji. Jednocześnie wielki Europejczyk i obywatel świata. Nadał nowy, oryginalny kształt takim gatunkom muzycznym jak etiudy, nokturny, sonaty, preludia. Ich piętno chopinowskie jest tak wyraźne, że można je poznać już przy pierwszych akordach tych wspaniałych kompozycji. Ujmujący urok i piękno jego muzyki jest tak urzekające i porywające za serce, że trudno człowiekowi wierzącemu nie dostrzec w tym odblasku odwiecznego Boga, który jest najwyższą harmonią Piękna, Dobra i Prawdy.
J. Elsner, nauczyciel muzyki Chopina, z okazji ukończenia jego studiów napisał: „szczególne zdolności, geniusz muzyczny”. Historia zweryfikowała i potwierdziła w pełni to określenie. Zaliczany jest do największych geniuszy muzycznych świata, takich jak Monteverdi, Bach, Händel, Mozart, Beethoven, Schubert, Wagner, Brahms, czy Mahler.
Koncertował nie tylko w Warszawie, ale także we wszystkich najważniejszych miastach Europy: w Berlinie, Paryżu,Pradze, Wiedniu, Londynie, Lipsku, Monachium, Salzburgu. Upadek Powstania Listopadowego w 1830 roku sprawił, że osiadł w Paryżu i związał swoje życie ściśle z losami polskiej emigracji.Zdaniem niemieckiego muzykologa, Alfreda Einsteina, oddziaływanie Chopina było wyjątkowe: „Znajdował on naśladowców nie tylko w
Warszawie, lecz od Północy do Południa, od Oslo do Palermo, od Wschodu do Zachodu, od Petersburga do Paryża. Podobnie jak żaden kompozytor muzyki symfonicznej XIX wieku, nie mógł nie dostrzec Beethovena, tak żaden kompozytor muzyki fortepianowej po roku 1830 nie mógł pominąć Chopina”.
Zmarł na gruźlicę dnia 17 października 1849 roku, w wieku 39 lat. Umarł pojednany z Bogiem, przyjąwszy sakrament namaszczenia chorych. Nabożeństwo pogrzebowe odbyło się w kościele Marii Magdaleny w Paryżu –
zgodnie z jego życzeniem żegnano go „Requiem” Mozarta i znanym „Marszem żałobnym” własnej kompozycji. Ciało jego złożono na cmentarzu Père-Lachaise w Paryżu. Serce zmarłego – jak tego pragnął – umieszczonow filarze kościoła Świętego Krzyża, przy Krakowskim Przedmieściu w Warszawie.
Po śmierci Chopina, znany kompozytor Robert Schumann powiedział: „Dusza muzyki przeleciała nad światem”.

W podzięce Chopinowi
Z okazji 100. rocznicy urodzin Chopina, Ignacy Paderewski powiedział: „Zabraniano nam Słowackiego, Krasickiego, Mickiewicza. Nie zabroniono nam Chopina. A jednak w Chopinie tkwi wszystko, czego nam wzbraniano: barwne kontusze, pasy złotem lite, posępne czamarki, krakowskie rogatywki, szlacheckich brzęk szabel naszych, kos chłopskich połysk, jęk piersi zranionej, bunt spętanego ducha, krzyże cmentarne, przydrożne wiejskie kościółki, modlitwy serc stroskanych, niewoli ból, wolności żal, tyranów przekleństwo i zwycięstwa radosna pieśń”.

W podzięce wielkiemu Chopinowi nasi ojcowie i dziadowie pod sercem Chopina wmurowanym w kolumnę kościoła p.w. Świętego Krzyża w Warszawie, umieścili epitafium, na którym umieszczono cytat z Ewangelii św. Mateusza:

„Gdzie skarb twój, tam serce twoje”. (Mt 6,21) Szczątki wielkiego kompozytora do dziś dnia spoczywają we

francuskiej ziemi; serce natomiast – zgodnie z jego życzeniem – wróciło do umiłowanej Ojczyzny, która była największym skarbem jego życia. To z niej czerpał natchnienie, jej wielkość i piękno opiewał, i pozostał wierny tej miłości nawet na emigracji, która była bolesną koniecznością. W kontekście biblijnym słowa te stanowią niejako podsumowanie Kazania na Górze. Stąd trzeba nam przywołać także ich pierwotny, oryginalny sens samego Chrystusa: „Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi, gdzie mól i rdza niszczą i gdzie złodzieje włamują się i kradną, ale gromadźcie sobie skarby trwałe i nieprzemijające, które przetrwają życie i wieczność”. (por. Mt 6,21)
Słowa te odnoszą się do Chopina w sensie najbardziej dosłownym. Niczego z ziemskich bogactw się nie dorobił, z trudem zarabiał na codzienne życie koncertami i kompozycją nowych utworów.Wszystko jednak, co stworzył, stanowi nieocenione ubogacenie dorobku kultury ojczystej, a także kultury Europy i świata. Dwa wieki, które upłynęły od czasu jego urodzenia, w niczym nie umniejszyły wartości jego dorobku; przeciwnie, dopiero z tej perspektywy można dostrzec nieprzemijający wieczny walor tego, czym ubogacił muzykę i cywilizację świata. Chopin, choć był świadomy własnego geniuszu, miał o sobie raczej skromne wyobrażenie, ale wysoko ocenial to co prawdziwie polskie i wartościowe. Pisał między innymi: „Za Jana Chrzciciela polskiej muzyki się nie uważam, a przyjścia jego chciałbym dożyć. Chciałbym tylko napisać i zostawić abecadło tego, co naprawdę polskie, a
odrzucać polskość fałszywą”.
Patrzył daleko w przyszłość i dostrzegał, że na fałszu i zakłamaniu nie zbuduje się prawdziwej Polski. Przepiękne świadectwo Chopinowi dał współczesny mu wielki poeta Cyprian Kamil Norwid, pisząc:

W Polsce – od grobu Fryderyka Chopina
rozwinie się sztuka, jako powoju wieniec,
przez pojęcia nieco sumienniejsze o formie życia,
to jest o kierunku pięknego,
i o treści życia, to jest o kierunku dobra i prawdy.
Wtedy artyzm się złoży w całość narodowej sztuki
(C.K.Norwid, "Promethidion").

Przesłanie, które zostawił nam wielki nasz poeta, o potrzebie „sumienniejszej formy życia”, w którym poszukuje się jego pełnej treści, i którego kierunek – poprzez realizację dobra i prawdy – otrzymuje wyraźne odniesienie do Boga jako źródła tych wartości, jest przesłaniem zachowującym swoją aktualność po wszystkie czasy.
Uniwersalny wymiar i piękno muzyki Chopina, która nas wzrusza, zachwyca i wznosi ku wyżynom, pozwala w niej dostrzec drogę, która prowadzi do Boga. Papież Benedykt XVI w swoim przemówieniu do artystów przy-pomniał, że „istnieje via pluchritudunis – droga piękna”, otwierająca człowieka na świat ku górze, ku Bogu.
W jednej ze swoich książek Kard. Ratzinger pisał: „Muzyka odsłania zasypaną drogę do serca, do centrum naszego istnienia, tam, gdzie styka się ono z istnieniem Stwórcy i Zbawiciela”. Po wysłuchaniu koncertu, w czasie którego grane były także utwory Chopina, Papież Benedykt XVI powiedział:

„Dzisiejszy koncert kolejny raz pozwolił nam zakosztować piękna muzyki, duchowego, a więc uniwersalnego języka,który jak żaden inny zbliża ludzi i narody. (…) Muzyka, wielka muzyka, odpręża ducha i w niemal naturalny sposób zachęca do wzniesienia umysłu i serca ku Bogu, w każdej sytuacji, zarówno radosnej, jak i smutnej ludzkiej egzystencji. Muzyka może zamienić się w modlitwę”. (Watykan, 17 października 2009 r.).
Tajemnica Wcielenia, która jest sercem wiary chrześcijańskiej, pozwala nam pójść jeszcze o krok dalej i dostrzec w pięknie muzyki, coś w rodzaju wcielonego piękna samego Boga. Simone Weil napisała: „We wszystkim, co budzi w nas czyste i autentyczne poczucie piękna, jest rzeczywiście obecny Bóg. Istnieje niemal coś w rodzaju wcielenia
Boga w świecie, którego znakiem jest piękno. Piękno jest namacalnym dowodem tego, że wcielenie jest możliwe. Dlatego też wszelka pierwszorzędna sztuka jest ze swej istoty religijna”. Nie ulega wątpliwości, że taką drogą dla człowieka wierzącego jest także czarujące piękno muzyki Chopina.
Jakże daleko jest współczesna polska sztuka od tak ambitnego i szlachetnego celu! „Prawdziwe piękno – przypomniał niedawno Benedykt XVI, w swoim przemówieniu do artystów wszystkich możliwych dziedzin, kultur i części świata – przypomina człowiekowi o jego ostatecznym przeznaczeniu, sprawia, że wyrusza on w dalszą drogę, napełnia nową nadzieją, dodaje odwagi do wykorzystania jedynego daru życia. (…) Zbyt często jednak
piękno (a także i dobro), które bywa reklamowane, jest złudne i kłamliwe, powierzchowne, zaślepiające i odurzające, i zamiast skłaniać ludzi do przekraczania siebie, wskazywać im horyzonty prawdziwej wolności, pociągając ku temu co w górze, więzi ich w samych sobie, i jeszcze bardziej zniewala, pozbawia nadziei i radości”


Przesłanie ewangeliczne
Dzisiejsza Ewangelia zachęca:„dawajcie, a będzie wam dane” – co oznacza: uczyńcie wasze życie darem dla innych i uwiarygodnijcie tę postawę użyczając potrzebnych darów drugim, a Bóg wam za to obficie się odwdzięczy. Dary są oczywiście przeróżne. W pierwszym rzędzie duchowe, a dopiero w następnej kolejności materialne.
Bóg daje zawsze miarę pełną, daje tyle, ile gotowi i zdolni jesteśmy przyjąć, a nawet więcej:DEUS SEMPER MAIOR
.Bóg jest większy niż nasze oczekiwania, pragnienia, a nawet możliwości Znakiem zewnętrznym tej gotowości jest utrzęsiony, ubity worek ze zbożem, do którego można wsypać trzy razy więcej niż zwyczajnie.
Każdy dar, każda doskonałość – a z całkowitą pewnością wyjątkowy geniusz Fryderyka Chopina – ma również swoje ostateczne źródło w Bogu. Ludzie, którzy jak Cyprian Kamil Norwid, zawierzyli Bogu i żyli wiarą na co dzień, nie
mieli żadnej trudności, by zbudować płaszczyznę zrozumienia pomiędzy słowem Biblii a rzeczywistością i pięknem ludzkiego życia. Kategorie dobra, piękna i prawdy, odczytywane były w kontekście swego źródła, którym jest Bóg,i jako takie nie tylko wskazywały na wyższy świat wartości, ale wręcz prowadziły do fundamentalnej prawdy o zmartwychwstaniu. Przywołam tu znane stwierdzenie C.K.Norwida: „Piękno jest na to, by zachwycało, do pracy – praca, by się zmartwychwstało”.
Liturgia dnia dzisiejszego zachęca: „Szukajcie dobra, a nie zła, abyście żyli, a Bóg będzie z wami”. W Bogu dobro, prawda i piękno są zamienne i utożsamiają się z Jego istotą. On jest DOBREM, PRAWDĄ i PIĘKNEM samym. Stąd wolno nam przyjąć, że piękno i dobro, którymi Chopin ubogacił Polskę, Europę i świat – i nadal ubogaca i uszczęśliwia ludzi – znalazły swoje dopełnienie w pełni życia, którym Odwieczny obdarzył go w wieczności.
W swoim krótkim, ale jakże pracowitym, a na dodatek także nacechowanym ciężkim cierpieniem życiu, niczego bardziej nie pragnął, niczego bardziej nie szukał, nad piękny kształt i wyraz muzyki. Stanowi ono ogromne dobro całej ludzkości, które przynosi radość, dźwiga w górę, uszlachetnia serca ludzkie.Nagrodą za tę pasję szukania i tworzenia, jest pełnia prawdziwego życia. Świadczą o tym słowa: „Szukajcie dobra, abyście żyli”. Tą nagrodą jest już niekończące i pełne życie. Wyraża się ono w tym, że ci, którzy szukali prawdy i piękna w swoim życiu, znaleźli je w sposób pełny i nieutracalny w Bogu, i mogą się nimi cieszyć przez całą wieczność, zgodnie ze słowami Psalmisty, który zapewnia: „A Pan Bóg będzie z Wami teraz i zawsze, na wieki wieków”.
Amen.

Dodano: 25 mar, 2010

Smolensk- 10.IV.2010

Smoleńsk na bieząco :

NEKROLOGI/NR 116/IV.2010

NEKROLOGI:

NAPISALI DO NAS/NR 116/IV.2010

NAPISALI DO NAS :

- Irena Elster - przesylajac swôj przekład francuski p.Krzysztofa Jeżewskiego "Chopin victime des faussaires"

KRZYSZTOF A. JEZEWSKI

CHOPIN, VICTIME DES FAUSSAIRES ?

Vingt ans après la deuxième guerre mondiale, la célèbre affaire des apocryphes de Chopin, adressés à Delphine Potocka, n’était pas terminée. Edward Rudzki, auteur de la première monographie de cette femme remarquable, avait nommé l’affaire, « la plus grande imposture de l’histoire de la culture polonaise »...

Mais, on le sait bien, le mensonge et la tromperie n’ayant nullement disparu, il se trouve toujours des naïfs crédules d'un côté, et des malins, qui font de l’argent sur leur dos, de l'autre. Comme, par exemple, le réalisateur Tony Palmer dont le monstrueux film Le Secret de Chopin, diffusé en 1999 sur ARTE (le titre original en est, The Strange Case of Delfina Potocka), est une compilation de divagations, de mensonges et d’insinuations de la dernière heure ! Le thème lui ayant probablement servi de canevas, est la traduction anglaise de ces pseudo-lettres de Chopin, faite en 1961, par le musicologue Mateusz Gliński. Récemment, en 2005, a paru en Pologne „Miłość i przyjaźń w życiu Chopina” (« L’amour et l’amitié dans la vie de Chopin »), livre d’Elżbieta Pierożyna, dans lequel celle-ci considère ces apocryphes comme d’authentiques lettres de Chopin, et c’est sur cette base-là qu’elle tisse des hypothèses fantaisistes, imaginaires et mensongères...

Tout avait commencé par la légende d’une relation amoureuse de Chopin avec une comtesse, sans doute l’une des plus belles femmes du XIXe siècle. Frédéric avait fait la connaissance de Delphine dans la Maison Komar à Drezno, en 1830 (elle avait 20 ans, lui en avait 23), huit années avant sa relation avec Zygmunt Krasiński – son plus grand amour. Quand, en 1832, madame Komarowa s’installait à Paris avec ses filles, l’excellente chanteuse et pianiste ainsi qu’artiste-peintre, Delphine, devint élève de Chopin. Leur amitié dura jusqu’à la mort de ce dernier. Il est impossible de prouver qu’ils étaient amants mais on ne peut non plus l’exclure. Après la mort de Delphine en 1877, sa correspondance se retrouva à Rogalin, dans les collections des comtes Raczyński, et ensuite à Varsovie, au palais des Krasiński, pour y finir brûlée en septembre 1939. Contenait-elle des lettres de Chopin ? Certains affirment que non. En tout cas aucun éditeur ni fouineur n’a, jusqu'ici, approfondi la question.

Charlatane ou folle ?

Voici qu’en 1945, apparaît un personnage singulier : Pauline Czernicka. Musicologue, mais avant tout spécialiste de Chopin, c’est une terrienne transférée de Lituanie dans les Territoires Recouvrés, à Jelenia Góra. Personnage tragique, comme extrait de l’excellent film de Krzysztof Zanussi, « L’année du soleil tranquille ». Czernicka, c’est quelqu'un d’hypersensible, exalté, profondément malheureux et solitaire. Sa mère et ses deux frères se suicidèrent, c’est ce qu’elle même fera, en 1949, à cause de son fils psychopathe qui s’acharnait sur elle, détruisait ses manuscrits et l’empêchait de poursuivre son travail de recherche. Dans cette vie tragique, sa seule évasion et compensation, c’était Frédéric Chopin, qu’elle adorait d’un amour désespéré, sans limites, jusqu’à s’identifier à l’amante de Chopin, Delphine, en une extase amoureuse... A part cela, Czernicka avait une mémoire phénoménale et un talent littéraire incontestable, c’était une érudite mais aussi une mythomane née (par exemple, elle faisait courir des histoires inventées à son sujet, ou bien elle annonçait que, par l’intermédiaire du lieutenant René Bourgeois, vers la fin de la guerre, elle avait transmis les originaux des lettres de Chopin au grand biographe du compositeur, Edouard Ganche). Des recherches minutieuses effectuées au Ministère de la Guerre français, entre autres par l’auteur de cet article, montrèrent qu’un tel lieutenant n’a jamais existé ! Quant à la veuve d’Edouard Ganche, elle a catégoriquement démenti la présence de telles lettres chez son mari.

Celui qui connaît bien le style d’un écrivain, tout en ayant lui-même une fibre littéraire mêlée à de l’imagination, est en mesure de bien imiter son œuvre. Prenons pour exemple l’anthologie de Kazimierz Wyka, Duchy poetów podsłuchane, (À l’écoute des esprits des poètes) ou les géniales parodies des auteurs polonais d’Artur Maria Swinarski.

Or, après avoir clamé qu’elle était en possession des lettres de Frédéric Chopin à Delphine, Czernicka se mit à en publier des fragments, à faire des lectures et des émissions de radio, ce qui, bien sûr, commença à intéresser des spécialistes. L’Institut F. Chopin lui proposa de lui racheter ces lettres. Czernicka se rendit au RDV avec le secrétaire de l’Institut, et affirma que... vers minuit, on lui avait volé la serviette avec les originaux, à la gare ! L’affaire commença à se propager, quant aux prétendues lettres de Chopin, elles commencèrent à faire carrière, c’est ainsi que Kazimierz Wierzyński les inclut dans la biographie de Chopin, et l’excellent musicologue Zdzisław Jachimecki, dans le choix des lettres du compositeur. Un autre musicologue, déjà cité, M. Gliński, installé depuis la fin de la guerre en Amérique, sans doute intéressé par l’aspect mercantile de l’affaire, se mit à déployer une campagne machiavélique pour la reconnaissance de leur authenticité. En 1973, il les publia de façon tout à fait arbitraire aux USA, en polonais, après les avoir publiées en 1961 dans une traduction en anglais, à Windsor.

D’étonnantes expertises

Les 23-24 octobre 1961, à Nieborow, a lieu une conférence réunissant dix-huit éminents spécialistes, parmi lesquels J.M. Smoter, auteur du livre Spór o „listy” Chopina do Delfiny Potockiej (Polémique autour des « lettres » de Chopin à D. Potocka), publié ultérieurement. Les participants de la conférence sont unanimes : les dites lettres de Chopin sont des faux. Les arguments allant dans ce sens sont nombreux : absence de datation, anachronismes, description de faits n’ayant pu avoir lieu ; l’analyse linguistique fait ressortir des mots encore inconnus dans la langue polonaise du XIXe siècle (par exemple « passion », « piquant », renommée », « réalisation »), ou bien des régionalismes que Chopin, un Mazurien typique, ne pouvait utiliser. Comme l’a montré dans son livre J.M. Smoter, l’auteur des apocryphes puisait avec habileté toutes sortes d’expressions dans la correspondance de Krasiński, de Chopin lui-même et de ses contemporains, ainsi que dans ses monographies ultérieures, comme par exemple dans celle intitulée Chopin, Życie i twórczość (Chopin, La vie et l’œuvre) de Ferdynand Hoesick, publié en 1927. De plus, selon J.W. Gomulicki, le ton larmoyant de ces lettres n’est pas caractéristique du ton des lettres authentiques du compositeur, il n’est que « l’expression d’une susceptibilité intérieure, d’une exaltation et d’une hystérie du faussaire lui-même ». Et, comme pour combler une lacune, perceptible dans ses vraies lettres, (souvent avec trop d’agressivité !), Chopin s’exprime ici au sujet de la musique ainsi qu’au sujet des compositeurs comme Bach, Mozart, Beethoven, Schumann, Berlioz, Liszt, ainsi qu’au sujet des poètes : Norwid, Słowacki. En 1961, J.M. Smoter se déplacera même à Jelenia Góra où habitait Czernicka. Il y trouvera son « cahier d’exercices » démontrant en particulier les différentes versions de certains fragments !

Mais l’affaire ne s’arrête pas là ! Un compositeur connu, Tadeusz Szeligowski, décède en 1963, à Poznań. Quelques jours après sa mort, le frère de sa femme, le musicologue Adam Harasowski, arrivé de Londres, tombe, par hasard, dans les papiers du compositeur, sur... sept photocopies des fragments de ces textes, écrits semble-t-il, de la main de Chopin ! Une bombe ! Mateusz Gliński triomphe... L’Institut de F. Chopin commande une expertise graphologique chez l’expert Lucjan Fajer, qui suggère que les textes proviennent d’un habile photomontage de mots et de phrases entières découpées dans des lettres authentiques du compositeur. Furieux, Gliński commande une contre-expertise au Centre de Recherches sur la Criminologie de l’Institut du Droit Pénal, à l’Université de Varsovie.

Cette fois, le résultat s’avère positif, c’est bien un document authentique ! Dans la presse polonaise, c’est l’avalanche, le tollé. Il s’ensuit une polémique, longue et acharnée. Alors l’Institut de F. Chopin commande une nouvelle expertise au Bureau de la Criminalistique de la Direction Générale de la Milice. Après un examen minutieux, les spécialistes concluent qu’il s’agit bien d’un photomontage fait à partir d’authentiques lettres de Chopin ! Cependant Gliński n’en démord pas : il s’adresse à l’American Institute of Graphology pour une nouvelle expertise, la quatrième. Le résultat est étonnant : sur six textes analysés, deux sont des faux, deux sont incertains, et deux autres – rédigés de la main de Chopin ! Dans ce cas, on peut supposer qu’ayant en main des morceaux de lettres de Frédéric, le faussaire avait eu l’idée d’en combler les passages manquants...

En son temps, l’auteur de cet article, s’était adressé pour cette affaire à une voyante connue dans les Vosges, Mireille Chardin. La réponse fut identique à celle de l’American Institute of Graphology !

Irena Elster

-----------------------------------------

PANI GRAŻYNA BLANC PRZESYŁAJĄC WIADOMOSC O WYSTAWIE FOTOGRAFICZNEJ W AKADEMII SZTUK PIęKNYCH

W WARSZAWIE.

-

PANI MAGDALENA PIGNARD-BYKOWSKA PRZESYŁAJĄC REPORTAŻ FOTOGRAFICZNY Z UNESCO :

P